ผมเรียน-นักเรียนสอน
ยาซีนพาไปเกาะสาหร่าย (ตอนที่ 2)
เวลาประมาณ 9.50 น. เครื่องยนต์ทำงานร้องเสียงดังบรื้นๆๆ ใบพัดเรือเกลียวคู่หมุนอย่างรวดเร็วก่อเกิดแรงดันน้ำผลักเรือขนาดเล็กออกจากฝั่ง ล่องลอยอย่างช้าๆบนคลองชายเลนแห่งบ้านทุ่งริ้น หัวเรือแหวกว่ายฝ่าน้ำคลองที่นิ่งสงัด แสงแดดสาดส่องลงมาจากดวงอาทิตย์ ร่มเงาอุ่นๆของหมู่ไม้โดยรอบ และกลิ่นหอมชวนประหลาดใจของดินเลนนั้น ช่างเร้าอารมณ์ให้น่าพิสมัยได้ดีจริงๆเลยเสียนี่กระไร และแล้วเหล่าโจรสลัดทั้งหลาย เอ๊ย! ไม่ใช่! และแล้วคณะแนะแนวฯจากโรงเรียนดารุลมาอาเรฟมูลนิธิ ก็เริ่มต้นเดินทางอีกครั้ง
ยาซีนเร่งเครื่องยนต์เบาๆและคอยควบคุมหางเสือบังคับทิศทางเรือให้แล่นไปตามคลองที่ค่อนข้างคับแคบนี้ไปอย่างช้าๆ ภาพเบื้องหน้าช่างประทับใจจริงๆ แต่ผมนี่ไซร้ไม่กล้าหันไปมอง ไม่ใช่ไรหรอกครับ มันเสียวววว ผมนั่งหันหลังให้หัวเรือ พยายามกลับตัวไปครั้งหนึ่ง แต่ไม่ไหวครับ มันมึนๆ นั่งมองฉากหลังนี่แทนละกัน ขอย้ำอีกครั้งว่า บรรยากาศดีน่าหลงใหลจริงๆ ผมจึงหยิบสมาร์ทโฟนจากกระเป่ากางเกงข้างซ้ายออกมา แล้วถ่ายภาพทุกคน 2-3 รูป แล้วกดปุ่มเปลี่ยนมาเป็นกล้องหน้า ก่อนจะกดปุ่มถ่ายเซลฟี้ตัวเองไป 2-3 รูปเช่นกัน เก็บไว้ระลึกถึงในภายหลัง แต่ไม่ขอลงเฟสบุ๊คน่ะครัชชช
ทันใดเสียงพูดคุยจากท้ายเรือก็ดังมาเข้าหูผม เหมือนอับดุรเราะชีดจะถามยาซีนว่า ป่านนี้น้ำขึ้นหรือยัง? อะไรทำนองนั้น ผมฟังไม่ค่อยถนัดหูเท่าไหร่ แถมยังมีพูดถึงเรื่องก้อนหินด้วย ด้วยภาวะที่ยังอยู่ในภวังค์ไม่หาย ผมก็เลยไม่คิดว่ามันจะน่ากังวลอะไร ยังคงเอิบอิ่มกับการสูดดมกลิ่นป่าชายเลนและยื่นมือสัมผัสน้ำต่อไป
ยาซีนเริ่มเร่งเรือเร็วขึ้นมาระดับหนึ่ง และแล้วเรือก็เริ่มกระทบชนกับหินบางก้อนเข้าแล้ว เราติดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีอะไรต้องกังวลเลย ยาซีนบังคับใบพัดเรืออย่างชำนาญจนสามารถหลุดออกมาได้ ยาซีนยังคงบังคับเรือต่อไป จนกระทั่ง…เรามาพบกับภาพนี้!!
คุณเห็นทางน้ำแคบๆฝั่งขวามือนั่นมั้ย? นั่นล่ะคือทางที่เรือต้องผ่านไป ถามว่าน่ากังวลใจอะไรมั้ย? ไม่เลยครับ เพราะยาซีนบอกว่า ครูอยู่บนเรือแหล่ะครับ เดี๋ยวผมรุนเอง นิดเดียวหรอก แล้วยาซีนกับอับดุรเราะชีดก็ช่วยกันรุนเรือจนเราฝ่าผ่านไปได้
แต่….. Read the rest of this entry »
bushrohouse 